Deur dicht, autodeur open en ook die gaat weer dicht. De laatste blikken naar ons huis in Vianen voordat we wegrijden. En dan wordt de autosleutel omgedraaid om naar Schiphol te rijden. Na maanden plannen gaat het grote avontuur in Canada dan eindelijk beginnen. Ik ben angstvallig rustig op weg naar Schiphol, maar ergens weet ik dat het afscheid van familie zwaar gaat zijn. Echter probeer ik die gedachte zoveel mogelijk weg te drukken. Daarnaast ben ik ook niet alleen. Lisa, Manouk, Carmen en Eline gaan namelijk hetzelfde avontuur aan! Eenmaal aangekomen op Schiphol (na bijna een uur in de file te hebben gestaan) voelt het opeens heel echt en daalt de realisatie dat je daadwerkelijk gaat helemaal in. We lopen met een heel Nederlands afscheidscomité naar de vertrekhal en daar is dan het moment dat we de koffers gaan inleveren en daadwerkelijk afscheid moeten nemen. Ik kan mijn tranen niet bedwingen. Het is voor mij de eerste keer dat ik op mezelf ga wonen voor langere tijd en dat in een voor mij nog totaal onbekend land. Op dat moment vraag je je een paar keer af waarom je dit ook alweer hebt aangehaald. Alle vaste palen in je leven als het ware doorzagen om je vervolgens te storten in een nog compleet onbekend avontuur. Maar juist dat onbekende avontuur heeft me doen besluiten het aan te gaan. Het is een ‘once in a lifetime experience’ waarvan ik het gevoel had het te moeten doen. Na het moeilijke afscheid van familie is het dan toch echt tijd om door de douane te lopen en na een klein uurtje het vliegtuig in te stappen. Al lopend naar de gate maakt het verdriet plaats voor de 'excitement' om te gaan. Eenmaal bij de gate aangekomen verbazen we onszelf over het feit dat er niemand te bekennen is terwijl het vliegtuig pas over 40 minuten vertrekt. Niet veel later wordt op de borden ‘boarding’ dan ook veranderd naar ‘gate about to close’ we besluiten dus maar snel in te stappen. Eenmaal in het vliegtuig blijkt het hele vliegtuig ook al vol te zitten op een handvol stoelen na. Achteraf bleek Amsterdam een tussenstop van een vlucht van India naar Toronto te zijn en dat er slechts een aantal passagiers in Amsterdam instapten.

Na bijna acht uur in het vliegtuig te hebben gezeten landen we in Toronto. Wie dacht makkelijk de douane door te komen met een ETA heeft het helemaal mis. Een paar werden eruit gepikt om een voor ons nog onbekende reden. Na ongeveer een uur in de rij te hebben gestaan ben ik de eerste die naar een loket moet. Uiteindelijk blijk ik de juiste persoon getroffen te hebben en blijk ik onterecht in deze rij gezet te zijn. Het treffen van de juiste persoon gold echter niet voor iedereen, waardoor een hele ondervraging volgde. Zo raar dat het dus echt te maken heeft met de persoon die je treft. Na iets meer dan een uur onterecht in een rij te hebben gestaan kunnen we ons dan eindelijk weer bij de rest van de groep voegen. De hele bagagehal staat vol met koffers van alle mensen die in dezelfde rij staan. Het is nogal een grote chaos. Na ook mijn veel te standaard blauwe koffer (niet meer doen dus) te hebben gevonden kunnen we opzoek naar de balie voor de bus. Deze hebben we vrij snel gevonden en dan begint het lange wachten op de bus. Als de bus gearriveerd is hebben we nog een reis van ongeveer 3 uur voor de boeg om in London aan te komen. Tijdens deze (toch wel) lange busreis worden we afgezet bij Ontario Hall. Hier moeten we ons melden en onze sleutel ophalen. Het ligt op de campus van Western University in Ontario, waar ik ga studeren. Aangezien we nog niet weten wat de kamerindeling is, is dat moment best wel spannend. Uiteindelijk krijg ik kamer 111E in Alumni House toebedeeld. We hebben allemaal een andere kamer toebedeeld gekregen, wat ook de bedoeling was om het echte avontuur te kunnen ervaren. Alumni House ligt een paar kilometer verderop. We (Manouk en ik) worden dan ook met de auto naar de plek van bestemming gebracht. Bepakt met mijn 3 koffers en een rugzak lopen we het gebouw binnen om vervolgens naar onze kamers te worden geleid. Ik draai de sleutel om, open de deur, maar helaas is er nog niemand. Mijn drie andere huisgenoten zullen dus pas de komende dagen arriveren. Ik rol mijn koffers mijn kamer in en haal alleen mijn beddengoed eruit om mijn bed op te maken. Daarna ga ik liggen en realiseer me dat het na maanden van voorbereiding dan eindelijk is begonnen! Met dezelfde gedachte val ik in slaap. Welkom in Canada!